Պատուհանները բաց են… ներս եկեք գիշերվա ցրտում մրսող թիթռներ, եկեք մահացեք իմ տան մեջ` իմ սենյակում, որ ես գնահատեմ կյանքս: Թեև շոգ է հիմա, բայց մերկ եք դուք,ախր…իսկ ինձ դեռ 20 տարի է պետք անկեղծանալու համար: Եկեք գիշերվա ցրտում մրսող թիթեռներ, եկեք, մահացեք իմ տան մեջ…
Այսօր այնքան անտարբեր եմ ամեն ինչի նկատմամբ, որ մի տեսակ անհարմար էլ եմ զգում ինձ մարդկության առաջ: Տարիներ շարունակ գիտափորձեր ու հետազոտություններ են արել ու ինչ-որ բաներ են ստեղծել, որոնց շնորհիվ ես հիմա խոսում եմ մոլորակի հեռավոր մի կետում նստած մեկի հետ, ում մոտ գուցե նոր է սկսել օրը հիմա, երբ ինձ մոտ խոր գիշեր է` առանց լուսանալու հույսի:
-Հիվանդ եմ
-Գժվե՞լ ես
-Չէ ուղեղս լավ է, ձեռքերս են մրսել, մտածում եմ շպրտեմ, ինչի՞ս են պետք…
Բայց հետո ուշքի եմ գալիս: Լսիր, ասում եմ ` քեզ ո՞վ խոստացավ արևը համայնի: Ի՞նչ ես քեզ լուսատու զգում, դու, որ խավար ես փռել աչքերիս: Չէ, ի՞նչ բանաստեղծություն… ի՞նչ պոեզիա…
Ես ամեն գիշեր հարևաններիս շնչառությունն եմ լսում, գիտե՞ս` դա ինչ պոետիկ է…
Ես ապրում եմ միայն ամեն ամիս 3 օր: Աշխատավարձ ստանալու նման, մնացած օրերը վատնում եմ անիմաստ, գոյատևում եմ…դու իմ հաց, իմ ջուր, իմ օդ իմ արև…Ու բանաստեղծների գահերից հեռու ապրում ես դու կյանքդ հանճարեղ, ովքե՞ր են սրանք… էժան քնքշանքներ, պարտքով ձեռք բռնել, ապառիկով համբույր, տոկոսով մարմիններ…զզվում եմ սրանցից, գիտե՞ս, սրանք նայում են ինձ, բայց չեն տեսնում էությունս… իսկ դու կապրեցնես ինձ 3 օր միայն… հետո կմեռնեմ, բայց պարտք չեմ վերցնի… Առևտուր անող սրանց ձեռքերից պարտքով ծաղիկներ չեմ ուզում ստանալ… սրանք ի՞նչ գիտեն մեր սիրո մասին… Սրանց ի՞նչ ասեմ … երկար գովում են իրենց սերերին, ես լուռ եմ մնում, քո տված երջանկության դեմ ոչինչ են բառերը … չէ բառ չկա մեր մեջ… ես հոգնել եմ բառերով սիրելուց… ուղղակի գրկիր ինձ ու վերջ…
Ինքնահաստատվելու համար սրանց անգամ իրենց սուտը չի հերիքում: Օգնիր, թող կայանան, թեկուզ քո ապրածի հաշվին . մեծահոգի ես դու միշտ …
Եկեք գիշերվա մթից վախեցող թիթեռներ, արևոտ չէ ինձ մոտ, բայց թակարդներ չկան…եկեք մահացեք իմ սենյակի մեջ, որ չվախենամ ձեզ պես ապրելուց: Լույս է , հա, գիտեմ, բայց կույր եք, ախր:
-Հիվանդ եմ, էլի…
-Դու հո խելառ չե՞ս…
-Չէ, ուղեղս լավ է, մատներս են մաշվել…մտածում եմ, մեկին տամ, պրծնեմ…
Բայց հետո էլի ուշքի եմ գալիս, ասում եմ ` գնա ուղեղդ փոխիր, հնացել ես դու, մաշվել ես վաղուց, լսիր, ով ասաց, որ հիմք ես եղել, դու, որ փլել ես կառուցվող ամեն պատ, եթե պատնեշ չէր…
Հիմա այնքան միևնույնն է ամեն բան, որ նույնիսկ անհարմար եմ զգում ինձ մարդկության առաջ, և նրա առաջ, ով ստեղծեց հեռախոսը: Երևակայությունը մարդկության շարժիչ ուժն է:
-Ինչու՞ ստեղծվեց հեռախոսը…
-Երևի ստեղծողը սիրահարված է եղել, ես ինչ իմանամ…երևի պատկերացրել է ` ինչ լավ կլինի, որ հեռվից հեռու նրա ձայնը լսի…
Հիմա, երբ դու այսքան հեռու ես, ես սկսել եմ երկրպագել նրան, ով ինձ քո ձայնը լսելու հնարավորություն է տվել և ասելու, թե որքան լի է կյանքս քո գոյությամբ…
Ասում են ` դու լավ էներգետիկա ունես … ծիծաղում եմ ` ախր հոգեբաններ են ամեն անկյունում, գիտեն բոլորը` ինչ է պետք մեզ, գիտեն ինչու արեցինք այսպես, ինչու ասեցին այն, ինչու գրեցինք այն մյուսը… ինչ գրողի տարած էներգետիկա …
-Հարգելի հոգեբաններ, ասացեք խնդրեմ ինչո՞վ կօգնեիք այն տղային, ով երազում է հեռավորության մեջ իր սիրելիի ձայնը լսել…
-գժվեցիր էլի…
-չէ, ուղեղս լավ է ` ոտքերս են մաշվել, ասում եմ ` մեխեմ մի բազմոցի, պրծնեմ…
Բայց հետո էլի ուշքի եմ գալիս…
-բա վաղն ի՞նչ կլինի…
-դու տեսնու՞մ ես վաղը… դու շոշափու՞մ ես այն… դու ի՞նչ կապ ունես վաղվա հետ, երբ համատարած այսօր է… միշտ, ամենուրեք մենք այսօրներ ենք ապրում… ի՞նչ է վաղը… ո՞վ է վաղը… հավերժական այսօր է մեր կյանքը… Վաղը ես չունեմ ոչինչ անելու, ու եթե պետք է այսօր ես մրսեմ, թող մրսեմ, չէ որ այսօրն է իմը, ես չունեմ վաղը, ոչ մի դարակում ես այն չեմ պահում, ես չեմ փակցրել այն իմ պատերից գեղեցիկ շրջանակի մեջ… այսօրն է իմը…
Երկարացնում եմ երևի էլի… երևի էլի ձեռքս է գրում, ոչ թե ուղեղս, կամ հոգիս… հարց է իսկապես, թե մարդու մեջ այդ որ բջիջն է պատասխանատու պատմվածք, նամակ կամ ետյուդ գրելու համար…
Եկեք, դե եկեք թիթեռներ… ինչ եք սառել … բաց է պատուհանս և չեմ թռչելու ես…
Տապանաքարի սառնությամբ այսօր ես նայում եմ ձեզ, ու հիշում հեռվում ինձ սպասող այն ջերմությունը, որից մաս չունեք ու չեք ունենա դուք ձերը նաև, որովհետև սիրում եք տառապանք խաղալ… բայց խաղաղվեք ու փնտրեք ձերը ձեր մեջ…
Եկեք գիշերվա խավարում մրսող թիթեռներ ես արդեն գիտեմ, թե ինչ է կյանքը…
Հ.Գ. ասված է ԳՐՔՈՒՄ` շատ բաներ կան ասելու, բայց դուք ականջներ չունեք լսելու…
Անի Մաղաքյան / 19.01.11
Комментариев нет:
Отправить комментарий