Ես երկար նայում էի երկնքին, բայց ինքնաթիռը չէր երևում. Միայն ձայնն էր լսվում:
<<Ուրեմն այն չի թռչում>>,- մտածում էի ես: Հետո ողջ օրը մտածում էի թռչողների մասին, այն մասին, որ ինքնաթիռը մեծ տռչուն է, թե ինչու չկան ծիծեռնակները, և երբ նրանք գալիս են ճնճղուկները մի տեսակ խեղճանում, անտեսվում են:
Մի օր պապս բակի իմ սիրած յասամանի ծառը կտրեց, որ կողքի խմձորենուն չխանգարի:
Ես լաց եղա: Իսկ գիշերը երազումս տեսա, թե ինչեպես են յասամանի ծառի ճյուղերից թռչունների բներ թապվում:
Հիմա խնձորենին մեծացել է: Այն տնկել էր դեռ վաղուց իմ պապի պապը: Ծեր է խնձորենին, ինչպես իմ նախապապի շիրիմը: Մեր գյուղում մի մարդ է եղել, նա մահացել է ճիշտ այն օրը, երբ ես ծնվել եմ, երկուսիս համար էլ նույն 19 տարին է անցել, բայց դա իմ կյանքի համար շատ քիչ է, իսկ նրա մահվան համար այնքան շատ, որ նույնիսկ հարազատները չեն հիշում:
Խնձորենու համար սա առատ բերքի 19 հարուստ տար էր:
Հիմա հաճախ եմ մտածում փոստատարների, Վանաձորի և այն ցուրտ տեղի մասին, որտեղ հիմա հայրս է: Հիմա այնտեղ ձյուն է, ինչպիին դեռ չեմ տեսել: Հայրս երազում ծաղկած խնձորենի է տեսնում, նա մտքերով մեզ հետ է. Երևի մի լավ բան է հիշում ու բեղի տակ ծիծաղում, հին երազներն է հիշում ու տխրում, հոտո մորս է հիշում և ժպտում նորից: Սա է սերը` բոլոր տեսակների սերը, որոնց մասին գրված է գեղարվեստական և <<գիտահոգեբանահետազոտական>> գրքերում:
…Ես երկար նայում էի երկնքին իսկ իմ խնձորենին երազում տատրակներ էր տեսնում…
Յասամանի չորացած տերևներ կային խնձորենու արմատների մոտ:
…Ու ես հիմա թռչող ինքնաթիռների եմ սպասում, ինչպես մի ժամանակ, երբ ծառաբներից մեղր էր հոսում:
Իմ ուշքը երկնքում էր. Խաղից դուրս օրվա մեջ, կյանքի մատներին…
…Ու ես քաղցրից էլ քաղցր խնձորներ եմ ուտում հիմա, իսկ ուշքս նախապապիս ու նախատատիս կողմն է. Նրանց անցած ճանապարհներին, երեկվա մեջ և մահվան աչքախոռոչներում…
…Ես երկար նայում էի երկնքին ու մտածում ` հայրս շուտով աշխարհի ամենաթռչող ինքնաթիռով կգա:
Комментариев нет:
Отправить комментарий