Աշխարհում արդեն կա մեկը,
ով կսիրի ինձ այնպես,
ինչպես ես մորս եմ սիրում՝
սա էր միակ միտքը,
երբ տեսա նրան առաջին անգամ…
հետո պետք է հասկանայի, որ
արդեն կա ՆԱ ում ես եմ սիրելու,
ինչպես մայրս է ինձ սիրում…
ՄԱՄ, ինձ դարձրու քո թևերի փետուրներից մեկը և տար բոլոր երկինքների վրայով, տար ինձ ծովերն ի վար, լեռներն ի վեր … ինձ համոզիր, որ չենթարկվեմ քամիների խուլ սուլոցին ու երևամ այգաբացի լույսերի մեջ, որ չկորչեմ մայրամուտի կարմիրներում… սովորեցրու, ՄԱՄ, չափոսոսել արթուն ապրած գիշերների և մեկ-մեկ էլ քնած օրվա, կորած օրվա վարձի համար… ՄԱՄ, ինձ դարձրու քո թևերի փետուրներից մեկը միայն և հեռացրու ինձ փորձանքից, ներիր պարտքս, սովորեցրու ներել մերձավորիս…
Ես դեռ այնքան երկար ճամփա ունեմ քեզ հետ, ՄԱՅՐԻԿ… ես կամ արդեն քո ամեն մի հայացքի մեջ, քո ափերում պառկած եմ դեռ՝ միմյանց գրկած մեր առաջին պահից ի վեր… Միայն, ՄԱՅՐԻԿ, քո թևերի մաքրության մեջ պահիր դու ինձ…Դու ինձ դարձրու քո թևերի փետուրներից մեկը, ՄԱՄ, ես կամրանամ, կպահեմ քեզ հողմերի դեմ պայքարելիս, երբ քո ճերմակ, փափուկ թևերն ի վար թափվեն հազար ճերմակ փետուր, ես կմնամ քեզ հետ, կօգնեմ, որ բարձրանաս նորից, ՄԱՄ, որ միասին ճախրենք նորից բոլոր ջրերն ի վար, լեռներն ի վեր, բոլոր երկինքների վրայով, բոլոր ցամաքներին ընդառաջ… Միայն թե, ՄԱՄ, ինձ դարձրու քո ճերմակ թևերի փետուրներից մեկը… միայն թե միշտ պարզած պահիր թևերդ …
Ինձ վայր չնետես, չզատվես ինձանից… ախր ես միայն քեզ հետ եմ ճախրանքի մեջ, ՄԱՄ…
Անի Մաղաքյան
Комментариев нет:
Отправить комментарий