… Գուցե բողոքի յուրատեսակ մի ձև էր դա, կամ էլ պարզապես ձև, բայց նա դա արել էր:
Առավոտյան բնակարանն իր հետ կիսող տանտիրուհին գտել էր նրան հատակին անուժ ընկած…
Հիվանդասենյակի պատերը սպիտակ էին, բայց աչքերի առաջ լուսավոր ճառագայթ
ներ էին ծիածանվում, ինչպես արևին երկար
նաելուց հետո է լինում…
Դա բողոքելու նրա ձևն էր…
Ես նստել էի հիվանդանոցի միջանցքում և սպասում էի: Նրա մոտ արդեն ոչ ոք չէր մտնում, իբր թե անհրաժեշտ օգնությունը ցույց էին տվել և հիմա պետք էր սպասել… և ես սպասում էի…
Հարազատներից ոչ ոք դեռ չկար…
Սպասասրահում միայն ես էի, ինչը թույլ էր տալիս կենտրոն
անալ միայն մի խնդրի շուրջ` ինչի դեմ էր բողոքում նա…
Ես չէի հասցրել որևէ էական եզրակացության գալ, երբ հաղթանդամ, տարեց մի մարդ, մռայլ դեմքով մտավ ներս և նստեց դիմացս…
Մի քանի րոպե լռելուց հետո նա սկսեց խոսել այնպես, ասես հին ծանոթներ էինք …
-Դե ասում են ` լավ կլինի, ասում են ` բարդ չի…
Ես կողքի բաժանմունքում էի … վիրահատում են… ասում են ` բարդ չի… էնտեղ սպասելը հարմար չէ... թոռանս են վիրահատում, բայց ասել են որ… սիրտը պարզ օրգան է, բայց շատ է բարդացնում մարդու կյանքը…
Ապա ձեռքդ բռունցք արա… տեսնում ես ` այդքան է սիրտդ…
Նա հայացքն իջեցրեց իր մեծ, կլոր ձեռքերին ու ասաց.
-Սիրտ էլ չմնաց… արդեն մի ժամ է… չէ… չգիտեմ, ասել են բարդ չէ… մեկ տարի առաջ ես էի էստեղ պառկած, ամեն անգամ, երբ բուժքույրը մտնում էր հիվանդասենյակ սրսկում անելու, օղորմածիք կինս նրա գրպանում իբր թե աննկատ գումար էր դնում, նա էլ ժպտում էր, աչքով անում ու դուրս էր գալիս … երեկ էլ` ես… բուժքույրը եկավ թոռանս սրսկում անելու, մտածեցի ` ներքին կարգ է, գրպանը գումար դրեցի ու կարմրեցի…ես կարմրեցի, նա` ինձնից առավել… ասաց ` մեղք է, հայրիկ ջան…
Աստվածավախ երևաց , կամ էլ սեփական խղճի հարց էր…
Էս բժիշկների գործն էլ գործ չէ… ամենքս մեր կյանքի համար ենք պատասխանատու, իսկ իրենք նաև հիվանդների…
Երևի իմ պատճառով կնոջս մեղքերի թիվը մեկով ավելացավ… Չնայած` նա շատ արդար կին էր…
Ինձ համար հետաքրքիր էր լսել նրան. թվում էր ` պարզապես ինչ-որ դրվագներ է պատմում ` մեկը մյուսի հետ չկապակցված…
Նա մի քանի րոպե լռելուց հետո հարցրեց.
-Իսկ դու ինչի՞ համար ես էստեղ…
-Ընկերուհիս ինքնասպանության փորձ է արել, ծնողները դեռ Երևան չեն հասել, ինձ էլ ասել են ` սպասել է պետք, ես էլ սպասում եմ…
-Ինքնասպանությա՞ ն փորձ ,- կրկնեց նա, ասես ողջ ասածիս միայն դա էր լսել …
- Հա, էնպես էլ ասում են` փորձ, իբր ներկայացում է. այսօր փորձում ենք, իսկ վաղը…,- ես չշարունակեցի. հասկացա, որ նա ինձ ուղղակի չի լսում, մի տեսակ նեղացնող էլ էր: Քիչ հետո հարցրեց.
- Քանի տարեկան է…
- 21…
-Իսկ պատճառը…
- Ես ինչ իմանամ, ինչ կարևոր է…
-Ճիշտ է, ապրես, ոչ մի պատճառ չի արդարացնում հետևանքը… հիմա նա մահվան հետ կռվի է մտել, հիմա նա բոլորիցս շատ է ուզո
ւմ ապրել…
Եթե մեկը պարանը ինքանակամ վիզն է գցում ու աթոռը ոտքերի տակից հրում, միևնույնն է նույն պահին ձեռքերով բռնում է պարանը, փորձում է ազատվել…
Տարօրինակ էր լսել նրան… ես մինչ այդ մտածում էի, որ ընկերուհուս միակ կռիվը երեկ
գիշերվանից այս կողմ եղել է կյանքի դեմ…
-Փաստորեն կյանքի համա՞ ր էր …
-Ի՞ նչը…
-Այն ինչ արել է նա…
Ծերուկը ոչինչ չպատասխանեց, հիմար հարց էր երևի… երևի ինձնից էլ հիասթափվեց, վեր կացավ ու գնաց… Էլ չտեսա նրան…
Բժիշկները չէին երևում, միջանցքում ոչ ոք չկար… Աչքիս առաջ սպիտակ դուռ էր, որից այն կողմ կռիվ էր, իսկական պատերազմ կյանքի համար ` կյանքի դեմ…
Սպասելն արդեն անհնար էր, ներս մտա…
Նստեցի կողքին… Փակ կոպերն անհանգիստ շարժվում էին … <<Կռվի մեջ է>>,- մտածում էի ես… Այսպես մնացինք մինչ արթնացավ:
-Ո՞նց ես,- հարցրի ես, առանց պատասխանի ակնկալիքի…նա ժպտաց ու թե.
-Պատուհանին մոտեցիր… տեսնու՞մ ես
-ի՞նչը
-Ինչ –որ տեղ հիմա ջրաշուշաններն են ծաղկում, իսկ մեզ մոտ ձյուն է…ինչու՞ է ձյուն…
-Երևի որովհետև ձմեռ է …
- Իսկ չի՞ լինում, որ ձմռանն արև լինի…
-Լինում է…
-Բա ինչու՞ ամռանը ձյուն չի գալիս, կամ ինչու՞ չեն ծաղկում ջրաշուշաններն այստեղ, ասֆալտին, այս պատուհանի տակ…
- Զուլոյի տողը հիշու՞մ ես ` … որ դուրս թռչեմ ջարդվող պատուհանից` ձյուների մեջ ծաղիկ որոնելու…
-Հա հիշում եմ… բայց չգտա… չկար…
- Ես գնամ, կգամ վաղը, ի՞նչ բերեմ…
-Ծաղիկներ
-Իսկ ուտելու ՞
-Տես բժիշկն ինչ է ասում, այն էլ բեր… ի՞նչ կարևոր է` ինչով լցնես ներսդ, երբ ձյուն է ու չեն ծաղկում շուշանները…ռուսերենի դպրոցական դասագրքում մի պատմություն կար, երբ մահացու հիվանդի հիվանդասենյակի պատուհանին ընկերը ծաղկած ծառեր է նկարում, որ գարնան տպավորություն լինի, և հիվանդն առողջանում է… ես միշտ մտածել եմ, որ եթե հիվանդ լինեմ դու գարուն կնկարես իմ հիվանդասենյակի պատուհանին, կամ ասֆալտին ջրաշուշաններ կցանես, բայց դու հիմա գնում ես…, որ գաս վաղը… իսկ եթե վաղը չլինի՞…
-Սպառնու՞մ ես,- ժպտալով ասացի ես, սկսեց ծիծաղել…
-Լավ գնա, բայց վաղը համեղ բաներ կբերես…
Մի քանի օր հետո նրան դուրս գրեցին… Մենակ չէր մնում, միշտ կամ մայրն էր կողքին կամ ես, կամ քույրը … Վախենում էինք, չգիտեմ ինչից: Թեև զգում էի, որ էլ չի անի, բայց նրան մեկ անգամ կորցնելու վախ էինք ապրել, հիմա հանդարտվելը դժվար էր:
Մայրը չէր հաշտվում: Ես արդեն պատճառներ չէի որոնում:
Նա դարձել էր ավելի աշխուժ , ավելի ուրախ... Զգում էի որ կյանքն է վայելում, անկախ նրանից թե ինչպիսին է այն…
Մի օր էլ առավոտյան սովորականի պես դասի գնալուց առաջ մտա նրա մոտ. Պատուհանի մոտ էր…
-Արի, արի տես…
-Ի՞նչ է…
Զարմացած մոտեցա պատուհանին… ներքևում իսկական ջրաշուշաններ էին, ասես հենց էդպես ասֆալտից էին աճել մի գիշերում…
-Տեսնում ես ջրաշուշաններն են ծաղկել…
-Բայց ինչպես, ախր հիմա փետրվարն է,- հիմար հարց էր, կարելի էր մտածել, որ մնացած ամեն ինչը բնական է միայն փետրվարն էր խանգարում…
-Փետրվարը չէ…
-Այդ ինչպե՞ս…
-Փետրվարը չէ, օգոստոսի 176-ն է պարզապես,- ասաց նա ու դուրս վազեց…
Ես նայեցի անսովոր կապույտ երկնքին, այտեղ մի զույգ կապույտ-կապույտ աչքեր էին ժպտում, հիվանդանոցի այն ծերուկի աչքերի նման… Աչքիս է երևում ` մտածեցի ես ու դուրս եկա…
Комментариев нет:
Отправить комментарий