Զրուցեց Անի Մաղաքյանը
Լուսանկարները`
Մառամ Ավայի
Շուշաննայի հետ հանդիպեցինք մարդաշատ սրճարանում: Ժպտադեմ հայացքների
պակաս չէինք զգում, բայց զրույցը ստիպեց չնկատել թե ինչ է կատարվում մեր շուրջ: Արագ
և շտապելով խոսելը նրա սովորությունն է, բայց դա անկեղծությանը չի խանգարում: Բարություն ու ազնվություն կա նրա ձայնի մեջ, իսկ ամենահաճախ
արտահայտվող էմոցիան` հոնքերը վեր բարձրացնելով կամակոր ժպիտն է:
Ա.Մ. Էմոցիոնալ մարդ ես:
Շ.Թ. ինձ թվում է ես չափի մեջ էմոցիոնալ եմ, բայց եթե հիշեմ մտերիմներիս,
ընկերներիս կարծիքը` ասում են որ էմոցիոնալ չեմ, անգամ կարծիք կա, որ սառնասիրտ եմ,
բայց ես համարում եմ, որ ուղղակի այնքան էլ էմոցիոնալ չեմ..
Ա.Մ. Փաստորեն շատ լավատես ես:
Շ.Թ. Այո, այդպես է: Կարծում եմ իմ լավատեսության
հետ փոխկապակցված է նաև այն, որ ես հաջողակ մարդ եմ:
Ա.Մ. Քեզ հետ շփվող մարդիկ գտնում են, որ
սառնասիրտ ես որովհետև այդպես էս արտաքնապես
ցույց տալիս,թե իսկապես էդպիսին ես:
Շ.Թ. Երբեք միանգամից սառը չեմ մարդու հետ: Բայց եթե ինչ-որ բան
շփման ընթացքում այն չէ, իմ վերաբերմունքից անմիջապես զգացվում է դա: Ես դառնում եմ
անտարբեր, իսկ դա որպես կանոն մարդիկ երբեք իրենց արարքներին չեն վերագրում, հեշտ է
ասել, որ Շուշաննան սառնասիրտ է, քան ընդունել, որ իրենք ինչ-որ հարցում սխալ էին:
Ա.Մ. Որ էմոցիան չես կարող վերահսկել, զսպել:
Շ.Թ. Երբեմն չեմ կարողանում լռել անտեղի քննադատություն լսելիս,
երբ անգամ խոսքը իմ մասին չէ: Կարող եմ
համբերատար լսել, բայց վերջում ուզում եմ ինչ-որ բան բացատրել, այլ տեսակետ տեղ հասցնել:
Երբեք չեմ պարտադրում իմ կարծիքը, բայց չեմ սիրում, երբ դիմացինդ պատրաստ չէ իրավիճակին երրորդ մարդու հայացքով նայել: Նման դեպքերում հնարավոր է կորցնեմ համբերությունս,
լսելու ունակությունս էլ մի կողմ դնեմ ու ես էլ իմը ասեմ: Թեև սառը ուղեղով մտածելուց
հետո հասկանում եմ, որ լռելը գրեթե միշտ ավելի լավ է, անգամ եթե շատ բարկացած ես:
Ա.Մ. Իսկ այդ բարկացած պահին կարողանում
ես վերահսկել խոսքերդ?
Շ.Թ. Ես հիմնականում փորձում եմ իմ տեսակետը հայտնել
օրինակների միջոցով: Ընկերներս ասում են, որ ես կարող եմ երկար համբերել, բայց հանկարծ
էնպիսի կոպիտ օրինակով բացատրել ամեն ինչ, որ անգամ վիրավորական լինի: Դա երևի վերջին կաթիլն է, վերջին հույսը, որ զրուցակիցս տեսակետս կարող է ընդունվել: Բայց եթե դրանից հետո էլ ամենքս մեր կարծիքին ենք մնում, էլ չեմ համառում: Թեև
հետո կարող եմ զղջալ որ կոպիտ եմ խոսել:
Ա.Մ. Հիշաչար ես?
Շ.Թ. Չեմ մոռանում
ինձ արված վատությունը, բայց հակարհարված երբեք չեմ հասցնի, պարզապես կդադարեմ շփվել:
Ա.Մ. Մանկավարժական համալսարան ընդունվելու հետ միաժամանակ սկսեցիր
խաղալ Դժվար ապրուստ հեռուստասերիալում: Դա առաջին նախագիծդ էր, դժվար չէր համատեղել
դասերն ու նկարահանումները?
Շ.Թ. Խնդրներ իհարկե
կային, որովհետև նախագիծը տևեց երկու տարի, բացակաների պատճառով հաճախ խնդիրներ էին
առաջանում: Երկրորդ կուրսում երբ արդեն վստահ էի ընտրածս մասնագիտության մեջ հանձնեցի
մի քանի հավելյալ քննություն ու ընդունվեցի Թատերական ինստիտուտ ` մասնագիտական կրթություն
ստանալու համար: Արդեն ընդունվել եմ Գիտությունների ակադեմիա` հոգեբանության ֆակուլտետ`
մագիստրոսի որակավորում ստանալու համար և բացակաների
հետ կապված նույն խնդիրն էլ հիմա ունեմ:
Ա.Մ. Առաջին նախագծից հետո տարիներ են անցել, ինչն է փոխվել քո
մեջ աշխատանքի հանդեպ վերաբերումնքիդ, մարդկանց հետ շփման առումերով:
Շ.Թ. Կարծում եմ մարդ
անընդհատ այդ փոփոխությունների մեջ է: Ես նայում եմ իմ մասնակությամբ նախագծերի տարբեր
եթերաշրջաններ և ակնհայտ փոփոխություն եմ զգում, այն ինչ ես տեսնում եմ` կապված իմ
ներքին փոփոխությունների հետ, գուցե շատ հեռուստադիտողներ չեն նկատում, բայց ես գտեմ,
որ իմ կերպարները տարբերվում են նաև նրանով, թե ես ինձանից ինչ եմ դրել դրանց մեջ և
որի ժամանակ ինչ աշխարհայացք, բնավորություն կամ վերաբերմունք եմ ունեցել շրջապատին:
Ա.Մ. Որքանով էր հեշտ հարմարվելը նոր միջավայրին, աշխատանքին:
Շ.Թ. Ես դաշտ մտա
շատ անսպասելի, հնարավորություն և ժամանակ չկար ուսումնասիրելու թե ինչ է իրենից ներկայացնում
այն աշխարհը որում հայտվեցի: Ամենօրյա իմ նկարահանումներից ես ինչ-որ բան չէի հասկանում`
հարմարվում էի, չէի հարմարվում` նեղվում էի: Հիմա ես գոնե գիտեմ թե ինչ եմ անում: Շատերը
մտածում էին, որ ես երկար չեմ դիմանա այս բնագավառում: Բայց ես կարողացա ադապտացվել,
սովորել, ինչ-որ հարցերում ինքնավստահություն ձեռք բերեցի և քանի որ աշխատանքս սիրելով
եմ անում նաև ընթացքում նոր բաներ եմ սովորում:
Ա.Մ. Քո երկու կերպարներին` Էլեն և Անի, շատ են համեմատում: Մի
զրույցի ժամանակ ասացիր, որ Էլենը շատ էր լացում, Անիին փորձում ես ավելի ուժեղ ներկայացնել,
ավելի կայացած: Դա կարելի է նաև քո բնավորության կամ աշխարհայացքի փոփոխություններին
վերագրել?
Շ.Թ. Առաջին նախագծի
ժամանակ անում էի այն ինչ գրվում էր սցենարիստի կողմից և ինչ պահանջում էր ռեժիսյորը:
Հիմա փորձում եմ Անիին իմ ձևով ներկայացնել, այնպես ինչպիսին ես եմ զգում այդ կերպարը:
Ժամանակի ընթացքում հասկացա, որ թմային աշխատանքի մեջ կարևոր է նաև սեփական ցանկությունները
հաշվի առնել: Իմ առաջ խնդիր է դրված գործս լավ անել` այնպես, որ հեռուստադիտողը հավատա
ինձ, իսկ եթե գրված է, բայց ես դա չեմ զգում չեմ, կարող անկեղծ խաղալ:
Ա.Մ. Իսկ բացասական կերպար կարող ես անկեղծ խաղալ?
Շ.Թ. Ինձ թվում է,
ես այդ դեպքում էլ ինքս իմ բացասական գծերից և արդնե ունեցած որոշակի փորձից ինչ-որ
բան կունենամ կերպարին տալու: Յուրաքանչյուր տարիքում տարբեր է: Ես հիմա էլ չեմ կարող խաղալ Էլեն, այս պահին ինձ ավելի մոտ է Անիի կերպարը` ավելի կայացած և ուժեղ բնավորությամբ:
Ա.Մ. Ինչպես է հնարավոր
աշխատանքի բերումով մեկ տարի շարունակ, կամ ավելի երակար ժամանակահատվածում սեր խոստովանել
և սեր խաղալ մեկի հետ և չսիրահարվել նրան:
Շ.Թ. Ես հատուկ ոչինչ
չեմ անում դրա համար: Հատուկ ջանքեր չեմ գործադրում, որ չսիրահարվեմ խաղընկերներիս,
թեև նրանք բոլորն էլ համակրելի տղաներ են: Երևի աշխատանքի ընթացքին գիտակցաբար եմ մոտենում:
Կարծում եմ, եթե սիրահարվելու լինեմ, զգամ որ ինքը հենց այն միակն է, արդեն աշխատանքն
էլ չի խանգարի: Համենայնդեպս միչև հիմա նման բան չի եղել ինձ հետ:
Ա.Մ. Ամեն անգամ նախապես ես իմացել, թե ովքեր են խաղընկերներդ?
Շ.Թ. Առաջին նախագծի
ժամանակ նախապես չգիտեի: Բայց հետո արդեն անպայման ուզում էի իմանալ: Պետք է որոշակի համակրանք ունենաս խաղընկերոջդ նկատմամբ, որպեսզի կարողանաս ճիշտ զգացմուքներ փոխանցել: Հատկապես, երբ պետք է անես այնպես, որ հեռուստադիտողը ոչ մի կասկած չունենա, որ դուք սիրում եք իրար, միաժամանակ չանցնես սահմանները, որոնք դու ինքդ ես գծել քեզ համար, երբ պետքա է այդ սերը փոխանցես հայացքով, ժեստերով, աչքերով:
Ա.Մ. Նկարահանման հրապարակում ես թողնում կերպարի էմոցիաները, ապրումները? թե դեռ երկար ժամանակ այդ էմոցիաները քեզ հետ են մնում:
Շ.Թ. Եթե պատրաստվում ենք էմոցիոանալ տեսարանի, ես նկարահանման հրապարակ եմ մտնում արդեն լարված, տրամադրված այդ տեսարանին: Փորձում եմ մեկուսանալ: Չեմ սիրում, երբ այդ պահերին կողքից ծիծաղում են, խոսում են, դա շեղում է ինձ, որովհետև ես այդ պահին պատրաստվում եմ հուզականության մեծ չափաքանակ հաղորդել մարդկանց, ովքեր ինձանից շատ հեռու հետևելու են դրան և հուզվեն ինձ, կիսեն կերպարի ապրումները: Նկարահանումներից հետո որքան էլ տպավորությունները մնան, միևնույնն
է փորձում եմ կարճ ժամանակում վերդառնալ իմ սովորական վիճակին:
Ա.Մ. Մեզ հայտնի կերպարներից, որը կցանկանայիր մարմնավորել: Որի
էմոցիաները կցանկանայիր հաղորդել:
Շ.Թ. Չեմ կարող կոնկրետ
կերպար ասել, չեմ սիրում, որ սկսում ենա սոցացնել քեզ քո սիրելի դերասանի կամ կերպարի
հետ, խոսել այն մասին, որդ ու ուզում ես ձգտել նրան նմանվել:
Տպագրվել է TVալիք շաբաթաթերթում
