...ընկերուհիս...

Այս քաղաքը մերն էր, ընկերուհիս...

Եվ մենք այն լքեցինք հերթով...

եվ այդպես հերթով կվերադառնանք...

Եվ կհատվենք այդպես ճանապարհներին...

Բայց ոչ երբեք այգում մեր...

Եվ չենք քայլի այնպես անհոգ ու անշտապ...

Երբ կան շտապելու տեղեր... երբ կանչում են մեզ...

Զանգում են մեզ... մեզ չեն թողնում լինել...

Ընկերուհիս, այս քաղաքը իմը չէ անքեզ...

Էլ իմը չէ...

Երբ վերադարձիս ճանապարհին անհանգիստ չես...

Եվ չես դիմավորում...

Եվ գալիս եմ ես տուն ու անիմաստ է զանգել ուրիշ քաղաք...

Զանգել, քեզ ու ասել, որ տանն եմ ես, որ սպասում եմ...

Իմաստ չկա, սպասել քեզ անսպասելի...

Այս քաղաքը էլ ի՞նչ է անքեզ...

Մենք էլ չունենք մեր քաղաքը, ընկերուհիս...

Արդեն հյուր ենք այստեղ...

Այս քաղաքը մերն էր, ընկերուհիս...

Եվ մենք այն լքեցինք հերթով...

Դու նայում էիր իմ պատուհանից...

Մայրամուտի ժամը մոտ էր լինում...

Եվ հիմա ես նորից հեռանալու պատճառ ունեմ...

Եվ չունեմ ես պատճառ մնալ այստեղ...

Դու մի ուրիշ քաղաք քեզնով կանես...

Ես մի ուրիշ աշխարհ կգրավեմ, ու ետ կգամ... ու չեմ մնա...

Թափառական ու անարմատ իմ օրերում, ընկերուհիս,

Դու կզանգես ու կկանչես ինձ խմելու...

Երբ կհարբենք, դու հեռախոսս կպահես...

Կծիծաղենք ու չենք հիշի, որ լքել ենք մեր քաղաքը, ընկերուհիս...

Մենք լքել ենք մեր քաղաքը...

...Եվ հետո քիչ-քիչ դեմքերը կօտարանան...

Անի Մաղաքյան