... եթե իմն են օրերդ...

Ես չգիտեմ ինչ գրեմ քեզ, ինչը կարող է արդարացնել տեղ-տեղ հնչած լռությունս... ես չգիտեմ, որքան պետք է դեռ մենք կրկնենք ինքներս մեզ...և մարդ չի հասկանում երջանկացնել է պետք, թե երջանիկ լինել...

Ես չգիտեմ ինչն է այդպես միշտ խանգարել մեզ, ինչից է, որ իրար հետ այսքան բարդ ենք, այսքան լուռ ենք... դա՞ է սերը...սե՞րն է դա ... ես փողոց եմ եղել և դու քայլել ես, ես  եղել եմ այգի և դու զովացել ես իմ ստվերում... ես ծաղկաթափ ծառ եմ հիմա... ինչ կարող էի, ինչը չես գնի հիմա ոչնչով, ես տվել եմ քեզ`ազնվությունս, անմեղությունս և շուրթերիս ծալքերում պահված համբույրն առաջին... դու տվեցիր ինձ, ում հասցրեցիր... ես նվեր էի առանց ժապավեն...

Թող ինձ... պոկիր ինձ ինձանից, պոկիր իմ ներկայից այսքան ցավոտ... մի ցավեցրու նորից... մի լինի այդպես ու այդքան շատ, երբ բացակա ես միշտ... թող ինձ տրվի երջանկությունս առանց պայքար, առանց կոտրելու մեջքս հերթական անգամ...մի փակիր փոքր ճանապարհներս, ես չեմ կարող մնալ կանգնած...ես կգնամ շատ լուռ, երբ այլևս քո կողքի հպարտն ու ազնիվը չկարողանամ լինել, մի փակիր ճանապարհներս փոքր...

Այնպես, ինչպես երկինքն է սևանում մի վայրկյանում՝ պարզ ու արևոտ օրը դարձնելով ամպոտ, ծերանում են մարդիկ ու չեն հասցնում հարմարվել դրա հետ:Ես ուզում եմ սիրել իմ ծերությունը մի օր, սիրել օրերը բուխարու կողքին, բռնած քո ձեռքը... դու ուզու՞մ ես նույնը... դու պատրա՞ստ ես սիրել ինձ հիվանդ, թե առողջ, աղքատության, թե հարստության մեջ...

Ես գիրք եմ հիմա՝ վերջին էջերը պոկած՝ կարդալն իմաստ չունի, բայց դու իմացել ես, որ իմ մեջ, մի տեղ երկխոսություն կա ինչ-որ իմաստուն, կամ սիրուն-միրուն, ու դու կարդում ես՝ ավարտի մասին չմտածելով... թող ինձ... եթե կարող ես... թե էլի մեկ է...եթե չես կարող նորոգել խարխուլ հիմքերս... բացիր ամուր փակած ձեռքերդ, եթե կարող ես, և ես կթռչեմ դրանց միջից, եթե կարող եմ... եթե իմն են օրերդ և մտքերդ բոլոր... եթե իմն են օրերդ... 

Անի Մաղաքյան