... դու կգնաս...

Եվ հետո դու կգնաս, չլինելու նման սովորական կլինի լինելդ...եվ դու կգնաս... Եվ ոտնաձայները չեն լսվի անձրևի տակ... եվ ընդհանրապես... քո ձայնի հետ ես ավելի եմ մոտենում անդարձ կորածին ու դա ցավեցնում է... չնվնվանք... ամեն ինչ գեղեցիկ է եղել... և լավ է, որ ընկերաբար չես բռնում ձեռքս հրաժեշտից առաջ... և սիրով չէ, և ոչ սիրահարված, այլ սիրելով... որովհետև կավի նման, որքան այրվեց, այնքան ավելի կարծրացավ մեր ձեռքերում խմորված սափորը... և մի օր այն հավեսով ասֆալտի վրա ջարդուփշուր անելու փոխարեն մենք խնամքով ու թաքուն պահում ենք... ում կամ ինչի համար... մենք գրում ենք, որ ապրենք հետո, ուրեմն արի բարին գրենք միայն... ես պատասխաններ չունեմ...առհասարակ չունեմ ոչինչ քեզ տալու...ես այդքան չունեի, այդ մեծը չէի ես... կներես, որ համառ չէի, որ մեծահոգի էի բոլոր քեզ սիրողների հանդեպ... ինչ եղել է, կամ կա սափորի մեջ փնտրիր, բայց էլի ժամանակավոր կիսատ-պռատ քո հուշերի համար վեր չհանես փոշին, որը հեղեղները վաղուց մաքրել են քաղաքիդ մայթերից... և մեզ էլ են մաքրել բոլոր այգիներից, տանիքներից ու փողոցներից, որտեղ դու վախենալով, թաքուն ուզում էիր բռնել ձեռքս... մենք էլ չկանք ոչ մի տեղ... կան հայացքներ, որոնք միայն ես և դու ենք հասկանում, կան բառեր, որոնց վրա միայն ես և դու ենք ծիծաղում ու կան վայրեր, որտեղ միայն մենք ենք եղել...բայց մենք էլ չկան ոչ մի տեղ... չնվնվանք... ամեն ինչ գեղեցիկ է եղել... դու կգնաս...ու չես զգա, թե ինչպես էր փշաքաղվել իմ շիֆոնե բլուզը... ինչպես մի վայրկյանում անհետացավ անհոգ անկարգությունն աչքերիցս... դու կգնաս... ինչպես ամեն անգամ... ուղղակի այսօր այդ ես քեզ բաց թողեցի...

Անի Մաղաքյան