Նուրբ վարդագույն
էր ծառը...
Երևի ծաղկել էր
վերջին անգամ,
Որքան ուժ ուներ գեղեցիկ էր ծաղկել...
Իմ ափերում գծերը շատացել են,
Դու չես կարող դրանք հարթել...
Երևի վերջին անգամ եմ ծերացել...
Քեզ հետ վերջին անգամ եմ հեռացել...
Քեզնով վերջին անգամ եմ կուրացել...
Բայց դու դեռ չես անցել...
Չես վերջանում և մնում է մեր մեջ
Պահն անհարմար,
ինչպես հանդիպում են հաշմանդամներ երկու
Ու հասկանում իրար այնքան հարմար նշաններով...
Ծառը նշաններ չուներ,
Միայն ծաղկել էր նուրբ վարդագույնով
Երևի վերջին անգամ էր ծաղկել,
Որքան ուժ ուներ գեղեցիկ էր ծաղկել...
Անի Մաղաքյան
Комментариев нет:
Отправить комментарий