.

Մի մտեք ելքից

կամ

<<70 գրադուս` մաքուր քաշած>>

Սատանան ասաց.

-Արի գնանք, ես քեզ ցույց կտամ այն բոլոր ելքերը, որոնք մի օր բերեցին քեզ այստեղ…

-Ի՞նչ ելքեր… մի տեղ հասնելու համար մուտքեր են պետք նախ…

-Դու չես մտել այստեղ…դու դուրս ես եկել այնտեղից…

Սատանան ասաց, ես` շփոթվեցի…հետո 5 օր ու 5 գիշեր քնած էի … երազում թիթեռներ էի տեսնում , մեկ էլ գառ էի տեսնում… սպիտակ գառ էր, վզկապով ` գնեցի, որ մատաղ անեմ…

Սկսեցի փնտրել գուգլում… ով ինչ գիտեր գրել էր…չհավատացի… համակերպվեցի սպասմանը` տեսնեմ  ի՞նչ կլինի…

Ոչինչ էլ չեղավ… բայց էլ չէի քնում…

Սատանան ասաց.

-Արի գնանք, ես քեզ ցույց կտամ խցանումները սխալներիդ… մեկը մյուսին հերթ չեն տալիս…

-Բա ինձ էլ թվացել է, թե հերթով եմ սխալվել, ամեն մեկն իր ժամանակին ` անվրեպ…

Ծիծաղեց թարախոտ, ասաց ` նայիր…

Ու տեսա ես բոլոր նրանց, ում չեմ ներել… մեծ էր այդ սխալը… խցանման բուն պատճառն էր…տեսա նրանց, ում ապտակին ապտակով պատասխանեցի`առաջինին հրելով ուզում էր խցկվել… առաջին մահս ձայնը գլուխն էր գցել ` գոռում էր, թե ուշանում եմ, տեղ տվեք… Մեր դասարանի էն երկուսը նայում էին գոռացող սխալին ու քթների տակ ծիծաղում…սրանց հրմշտում էր երկրորդ մահս ու գոռում էր առաջինի վրա` եթե չես գնալու թող ես գնամ, հոգնեցի սպասելուց… ու սրանց արանքներում մանր սխալներ էին ոտքի տակ ընկնում հասցնում էին դուրս թռչել ճեղքերից…սխալներից մեկն էլ հարբած ընկել էր բոլորի ոտքի տակ, քնել էր անխռով, անարթնացնելի քնով…սրա գրպաններից մեկում մահվան մեղքն էր ննջում, իսկ մյուսում խռռացնում էր հանգիստ սիրտս…

Սատանան ասաց.

-Պետք է անցնես էստեղով… սա միակ ելքն է…

Կորցրեցի ինձ…սկսեցի գոռալ…

- Մի խցանեք ելքը…առաջ գնացեք… ես ինձ լավ չեմ զգում…ես երկար ճանապարհ եմ անցել… ես եկել եմ այստեղ մեծ ավտոբուսով…հետո 3 ժամ նավի մեջ եմ եղել… այնտեղից մի ամբողջ գիշեր ես գնացքով եկա…հետո 4 օր եղա ինքնաթիռի մեջ` երկնքում… սիրտս խառնում է…մի խցանեք ելքը… թողեք դուրս գամ… Լռեք… մի աղմկեք…անցեք… այ պառավ ու՞ր ես գնում. էստեղից դուրս են գալիս, դու քեզ խցկում ես ներս… հա, կներեք տատիկ ջան…ինձ սովորեցրել են դեռ փոքրուց, որ ձեզ պետք է հարգել միայն նրա համար, որ դուք ապրել եք արդեն 304 կարճ տարիներ …

Էլի երազում տեսա գառ… ամեն անգամ առնում եմ, բայց չեմ մորթում նրան…հին, մաշված երազահան ունենք…գրած էր ` <<մաքուր, հավատարիմ սեր>>… ծիծաղեցի…

Ես ապրում եմ արդեն 200 տարի, եթե հաշվեր շունս ավելի շատ կտար…

Ես չեմ նայում շանս… ես վախենում եմ արդեն, որ նա կխոսի մի օր ու ես չեմ իմանա ինչ անեմ դրա հետ… իսկ եթե խոսի՞… մի բամբասող, մի չարախոս, մի խառնակիչ կավելանա…

Սիրտս խառնում է էս ելքերից… մուտքի մոտ մարդ չկա… ելքերում է խցանում…

Սատանան ասաց.

-Քեզ ո՞վ էր ասում էդքան խմես, էն էլ 70 գրադուս` մաքուր քաշած…

Էլ չլսեցի… պատերը պտտվում  էին, կռանում գլխիս վրա, էլի հետ գնում…սիրտս խառնում էր ձեր արարքներից…

-Որտե՞ղ եմ հիմա…

Պատասխան չեղավ…

-Սիրտս խառնում է, չեմ հանգստանում…թողեք…թողեք ինձ ` ես պիտի թքեմ ձեր երեսներին… չար եմ, ուժեղ չեմ…թույլ եմ , արնախում, քինախնդիր եմ…չե՞ս մոռանում ինձ… ես մոռացել եմ…բայց չեմ ներելու քեզ, այ բամբասկոտ…Ադամն էլ, երբ տեսավ, որ իրենը չէ Լիլիթը, գնաց ու բամբասեց Աստծո մոտ…Ու տվեց Աստված նրան մի հատ Եվա… ասաց` քոնը սա է…քեզ հասկանալի չեն լիլիթները…

Եվ մեծանում էր ելքի մոտ խցանումը, որովհետև մեծանում էր առաջին ` առանց այն էլ ամենամեծ սխալը…

Դեպի ներս մուտք չկա ` ելքերն են տանում դեպի ներս…

Մուտքի դուռը փակ էր… բաց էր պատուհանս …

Սատանան ասաց.

-Քեզ ո՞վ էր ասում թռչես…

Անի Մաղաքյան

06.09.10թ.