Նրա կողքին աշխարհում ամեն ինչ կարելի էր մոռանալ…
Այգին մարդաշատ չէր երբեք… մենք քայլում էինք,
նստում, էլի քայլում … երամները չվում էին այն երկիր, որտեղ երևի ոչ ոք անցյալ չունի,
որովհետև այնտեղ միայն սեզոնային են մեկնում, հետո էլի վերադառնում են…
-Ինչ ես կարծում, ուր որ մեկնում են ծիծեռնակները,
էնտեղ միշտ թռչուններ կան, թե բոլորը հետո վերադառնում են, ու էդ երկիրը մնում ա դատարկ…
-Չգիտեմ…երևի էնտեղ էլ բնիկ թռչուններ կան…
չի կարող դատարկ մնալ երևի…
Հավատացի նրան… բայց վախը դեռ կար…վախը, որը
դեռ չէր սկսել երազների տեսքով հիշեցնել իր մասին…
Ժամանակն անցնում էր… նորից վերադառնում նույն
օրերին, երբ չվում են ծիծեռնակները, իսկ հեռվից, շատ հեռվից ես չէի կարողանում տարբերել
դրանց ագռավներից…
Նորից այգին էր, նորից մենք էինք…
Երկինքը մուգ էր արդեն, երևի ուշ էր ժամը, չեմ հիշում: Հետո ավելի մգացավ. ծիծեռնակների երամը ծածկեց ամեն մի լուսավոր կետ, որ մնացել էր երկնքում: Ես ամուր գրկեցի նրան.
-Ի՞նչ եղավ
-Չթողնես, չթողնես, ամուր պահի, Տիկ, նայի սրանք իսկական չեն , ես վախենում եմ սրանցից…
-Իսկական են, ծիծեռնակներ են էլի…
-Չէ, նայի, սրանց փորիկները սպիտակ չեն մոխրագույն են, սրանք իսկական չեն, սուտ են…
Ու չէր կարող լինել իմ կյանքում ավելի վախով
լի ու միաժամանակ ավելի պաշտպանված պահ…
-Պահիր ինձ թևերիդ տակ, իմ մեծ ու բարի ծիծեռնակ…
Ասացի ` առանց մտածելու…ծիծաղեց…
-Բալա, բայց ինչ փոքր ես … մեկ-մեկ էնպիսի բաներ
կասես, որ հազիվ եմ ծիծաղս զսպում…
Բայց ես արդեն տեսել էի սև, լռիվ սև երկինքը…ես
տեսել էի ծիծեռնակներին խառնված ագռավներին, տեսել էի անձրևի նման երկնքից թափվող վիրավոր
ծիծեռնակներին ու աշնան չորացած տերևների հանդարտությամբ գետնին իջնող նրանց սև փետուրները
… Ես տեսել էի դա մի անգամ երազում, իսկ հիմա ես կանգնած էի այդ սև անձրևի տակ մի մարդու
հետ, ում պատրաստ էի պաշտպանել ամեն տեսակ չարիքից, ում համար առանց մտածելու կյաքս
կտայի… բայց չէի կարողանում անել նրա համար ոչինչ. Նա ամուր գրկել էր ինձ, փակել հայացքս
իր մարմնով ու ականջիս տակ երգում էր մեր երգը` անձրևը թափվում է երկնքից, երկու կատու
տաքացնում են իրար տանիքի վրա, ես գնում եմ իմ սիրելիին անձրև նվիրեմ, ես տանում եմ
իմ սիրելիի համար Փարիզի անձրևը մեղմ…
Նրա ձայնը ինձ տանում էր Փարիզ, որտեղ մենք
դեռ պետք է ապրենք, նրա ձայնը հեռացնում էր ագռավների ու ծիծեռնակների աղմուկը , որքան
բան էի ես պատրաստ անել նրա համար, երբ ինքը ոչինչ չէր ուզում ինձանից…
Ես արդեն հեռու էի բոլոր չարիքներից, ես նրա
ձայնի հետ փարիզում էի, կամ այնտեղ, որտեղ ոչ ոք անցյալ չունի և չունի ապագա, որտեղ
համտարած այսօր է…
Երկինքն այնքան սև էր, որ թվում էր, թե ահա,
սա է աշխարհի վերջին րոպեն…հիմա կլինի պայթյուն, կլինի աղմուկ ու կվերանա աշխարհը և
էլ ոչինչ չի զգա ոչ ոք…Եվ ես էլ չեմ զգա ինձ պաշտպանված ու չեմ զգա, թե որքան եմ սիրում
նրան, … ես չեմ լսի էլ մեր երգը… Եվ ամեն ինչ կդառնա ծայրահեղ անգույն, թափանցիք…շուրջն
ամեն ինչ կվերածվի տիեզերքի…
Ահա վախը…
Վախը, որ չեմ կարող անել ոչինչ նրան փրկելու
համար… միայն թե տիեզերքում մի տեղ հնչի նրա ձայնը, երբ երգում է `ես տանում եմ իմ
սիրելիի համար Փարիզի անձևը մեղմ, ես տանում եմ նրա համար հոգուս արևը ջերմ, որ ծիածան
հայտնվի նրա ափերի մեջ…
…Եվ չի լինի էլ ծիածանը… ու ես կգոռամ նրա անունը
տիեզեքով մեկ ` Տիիիգ~րաա~ն …Ու աշխարհի գոյության ամենավերջին պահին այն կարձագանքվի
տիեզերքում, եվ քանի որ անսահման է տիեզերքն ուրեմն արձագանքն էլ պետք է ավարտ չունենա…եվ
կհնչի հավերժի մեջ նրա անունը…
-Վերջ, էլ մի վախենա… ես հետդ եմ…
Ասաց նա ու աչքերս ծածկող մազափունջը մի կողմ
տարավ…
-Լացել ես? Բայց ինչի ես Լացել…
-Որովհետև չէի կարողանում փրկել քեզ…
-Ինչից
-Ագռավներից…
-բալա, լավ էլի… ես ապահով եմ, եթե դու ապահով
ես … երբ ես հասկանալու… հետո էլ էսպիսի պատերազմներ ագռավների ու ծիծեռնակների միջև
միշտ էլ լինում են…
-ինչի…
-Դե մի տեղ գրած էր, թե ագռավները ծիծեռնակներ
են տանում իրենց երամ…
-Հեքիաթների պես…սիրուն ծիծեռնակ արքայադստերը
գողանում են չար ագռավները ու…
-Ու դարձավ սերիալ ոչ թե հեքիաթ…
-Ես համաձայն եմ, թող անվերջանալի սերիալ դառնա
մերը… հեքիաթներ ես կհորինեմ լիքը հետո…
… հետո ես դեռ երկար էի հիշելու այն վայրկյանը,
երբ ինձ թվաց թե աշխարհի վերջին րոպեն ենք ապրում, էդպես գրկած իրար, էդպես անվախ,
հերոսաբար…
Անի Մաղաքյան
Комментариев нет:
Отправить комментарий