… Դու զարմացար մի օր, երբ ես ասացի, որ նույնիսկ կոճակ կարել չգիտեմ… Հետո ժպտացիր, որ ես վատ չզգամ ու ինձ ասացիր.
_ Ոչինչ… Մերոնք քեզ կսովորեցնեն…
Ես լուռ մնացի…ու առարկել չկարողացա…
… Ես մինչև գիշերվա 485-ը նայում էի եսիմուր… ու համոզում էի, որ Եսիմուրը մի օր հետ կգա… Էդպես է լինում, երբ ենթագիտակցությունդ առաջ է ընկնում ժամանակներից, ու դու քո 24 զգայարաններով զգում ես հին ու մոռացված խոսքերի թարմությունն ու հոտը… Իսկ խոսքերի թարմության համար ամենևին էլ սառնարան պետք չէ… այնտեղ պահում են միայն մթերքներ, որոնք նույնպես, ինչպես հայտնի է, ժամանակի չարաշահումից փչանալ գիտեն…
Բայց կար ժամանակ, երբ կապույտ էին մեր արևները ու անձրևներին մենք չէինք հավատում… Բայց ինձ խաբեցին զգայարաններն իմ, ու մենք դուրս ընկանք մեր ժամանակից… Մեր ժամացույցերը տարբեր են արդեն… Քեզ մոտ միգուցե դեռ տոթ ամառ է, իսկ իմ ներկայում դեռ անձյուն ձմեռ… Իսկ ամառ-ձմեռ չեն կարող երբեք համատեղ լինել… հակառակ դեպքում դրանցից մեկը ստիպված է կորչել… Ու դու անառիթ ցնդեցիր օդում` անձրևի նման…
… Անձրևոտ օրեր ես էլ չեմ սիրում…
P.S. Ես էդպես էլ կարել չսովորեցի… Դրա համար էլ մեր պատմությունը միշտ էլ կարկատանների կարիք կունենա…
Комментариев нет:
Отправить комментарий