Քույր

Արի, նստիր կողքիս՝ գետնին՝ հողի վրա,

Նայիր մեր դիմաց...

Իրենց հանդարտությամբ վախեցնում են քարերը...

...և նկարները քարերի վրա....

Նայիր, քույր,  այստեղ մեր նախնիներն են...

Նրանք, ում հիշում ենք մենք...

Դու քո մեջ, քո նման...

քո աչքով տեսածն ես պատմում...

ես իմ մեջ, բայց քո պատմածն եմ գրում...

Արի, քույր, նստիր, և մենք կխոսենք,

Այնպես, ինչպես երբեք չենք խոսել...

Այնքան, որքան կորցրել ենք ժամանակի մեջ...

Քույր, քո ամեն հայացք ես հիշում եմ...

Թռչնավարի պոկվում եմ քո մտքերից, գիտեմ,

որ իմ կողքին ապրեմ...

երբ դու հեռու ես...

Քաղաքը, որը մերն էր դարձել, հիմա հեռու է կրկնակի...

Մենք մի օր սիրեցինք այդ քաղաքը...

Բայց արդյո՞ք որևէ բան մերն է դառնում,

երբ մենք շատ ենք սիրում այն...

Մերն այս հողն է, քույր, այս գետինը՝ արևից սև...

և այս քարերը, որ վախեցնում են...

եթե չսիրենք նույնիսկ...

ես քեզ հետ եմ...

իսկ դու միշտ մեծ ես ու լացկան...

օրերը խարիսխ են անցյալի...

մանկությունը՝ լացի նման շուտ մոռացվող...

Այսօր փողոցում մարդիկ տեսա...

Քեզ չտեսա էլի, քույր...

Վախեցած մի լույս է թաքնվել քո մեջ...

պատժված իմ նման կուչ է եկել անկյունում սրտիդ...

Նեղացրել են նրան, քույր...

Առանց ինձ, այդ ո՞վ է նեղացրել...

Թող այդ ամենը, արի, նստենք, հողին...տաքանանք...

Նայենք քարերին ու արմատներ ձգենք նորից առողջ...

Հեռացել ենք... մենք լքել ենք մեզ, քույր...

Ես չեմ հիշում քո մանկությունը,

դու միշտ մեծ ես եղել...

և պատմել ես ինձ իմ մասին,

որ ես չօտարանամ ինձ, որ հիշեմ ինձ,

քույր, դու նվիրել ես ինձ իմ մանկությունը...

Ես հիշում եմ ինձ միայն քո ձայնով...

քեզ իմ օրերը տամ,

շարունակվեմ քո պատմությունների մեջ...

իսկ հիմա, արի և մենք միասին կքայլենք,

բոլոր այն տեղերով,

որտեղ մեր հետքերը թարմ են դեռ...

որտեղ ես մենակ եմ քայլում՝ քո ստվերի հետ...

Արի, միացիր քո ստվերին, քույր...

Անի Մաղաքյան 

Տպագրվել է Անդին ամսագրում