Այնտեղ շատ մեծ ու ծեր ծառեր կան...

«Աղջիկս մենք միայնակ ենք

այս աշխարհում... »

Մարկես

Այնքան դժվար է դուրս գալ անկողնուց, երբ դու այնտեղ քնած ես, թողնել քո տաքությունը, նստել համակարգչի առաջ ու լռել մի քանի ժամ... բայց ես պետք է գրեմ, ես չեմ կարող այլ կերպ...գիշերը միակ ժամանակն է, երբ ես մի քիչ առաջվանն եմ... մի քիչ ուրիշ այն տեսակից, որին դու ճանաչում ես և միգուցե սիրում նաև... ես գիտեմ, որ դու մեկ-մեկ նայում ես նրա լուսանկարները, դու երբեք ինձ չես խոստովանի, բայց ես գիտեմ դա, ինչպես իմանում են որ անձրև է գալու, երբ հոդերն են ցավում... ես հարմարվել եմ դրան այնպես, ինչպես դու հարմարվել ես իմ գիշերային վերափոխումներին... Գրող կինը արդեն դավաճան է... այդ միտքը վերջերս կծում է ինձ, երբ ասում եմ քեզ, որ սիրում եմ... ես քեզ սիրում եմ, իսկապես, առանց զարդերի ու ձևերի... թեև իմ սերը չես կարող դնել նժարին ու կշռել, բայց դու ամեն անգամ զգում ես դրա ծանրությունը, երբ չեմ կարողանում զսպել խանդս...

Դու կարդում ես իմ գրածները միայն, երբ նեղացած եմ լինում քեզանից, երևի այդ օրերին կարոտում ես ինձ, կամ փորձում ես ավելի լավ հասկանալ, որովհետև ես գիտեմ, որ դժվար է  նեղացկոտ կնոջ հետ... 

Ես վախենում եմ այս տան մթությունից...ամեն տուն չէ, որ այսպիսի չար մութ ունի...Երեկոյան դու հերթով անջատում ես բոլոր սենյակների լույսերը, որոնք ես վառ եմ թողել... հետո նստում ես կողքիս ու հարցնում, թե ինչից եմ վախենում էդպես... ես ամեն անգամ ուզում եմ ասել քեզ ճիշտը, բայց ստում եմ միշտ, թե վախենում եմ այս օտար տան մութ պատերից, բայց կծում է լեզուս ճշմարտությունը, թե ես վախենում եմ միայն օրերից, տներից, տարիներից անքեզ...  ես վախենում եմ, որ մարմինս կծերանա մի օր և հոգիս, որ հենց այս մարմինն է ընտրել, էլ չի հարմարվի իր ընտրության հետ... էդպես հաճախ է լինում, ախր... ես վախենում եմ, որ մի օր դու կզգաս այն, ինչ ես...

Թեև մարդիկ ծիծաղում են իմ վախերի վրա, բայց ես գիտեմ, որ մենք քայլում ու ապրում ենք նույնության մեջ լճանալու վախից միայն:

Ես մտածում եմ, որ պատուհանից այնկողմ պետք է միայն ծով լինի: Ուրիշ ոչինչ չի կարող լիացնել ինձ այնքան, որքան անեզր ջրերի տեսարանը: Մենք ճայերի նման վերև-ներքև ենք անում, անընդհատ ու անհագիստ, թեև հիմա ես բացել եմ թևերս ու վայելում եմ թռիչքս, եթե նույնիսկ այն շատ կարճ տևի...

Ինչը կարող է պակասել մարդկանց, ովքեր ապրում են օվկիանոսի ափին, արմավենիների երկար տերևներից ու ճյուղերից պատրաստված փոքրիկ խրճիթներում, ուտում են եդեմական մրգեր, պարում են`ռիթմիկ շարժելով իրենց ոտքերն ու կոնքերը և գուցե ազատվում են այդպիսով բոլոր վախերից կամ գրավում են աստվածներին: Հետո աստվածները նրանց անձրև են ուղարկում և խաղաղություն:

Խաղաղությունը անհնարին է հիմա, ինչպես քամու ժամանակ ծառերի չշարժվելը:

Դու ասում ես, որ ոչինչ չի կարող փոխել քեզ, բայց ինչպես մենք նույնը մնանք, երբ անգամ բնությունն է հազար անգամ փոխում իրեն: Ոչինչ չկա մեր մեջ անբնական ուրեմն մենք էլ կարող ենք փոխվել, ինչպես ես, երբ գիշերները դժվարությամբ դուրս եմ գալիս անկողնուց ու նստում համակարգչի առաջ և հաճախ ինձ ավելի պարզ եմ տեսնում համակարգչի էկրանին, քան տողերիս մեջ, թեև պետք է հակառակը լիներ: Ուրեմն ինձանից գրող դուրս չեկավ էդպես էլ:

Դու իսկապես լավն ես, այնքան տարբեր բոլորից, ում ունեցել եմ ու չեմ ունեցել, բոլորից ում մասին երազել ու չեմ երազել: Դու ինձանից ես տարբեր և դա արդեն սիրելու մեծ առիթ է:

Այն ժամանակ, երբ ես առաջին անգամ զգացի տարիքս ու բողոքեցի քեզ, թե հիշողությունս վատացել է, իսկ ես այնքան շատ եմ սիրում հիշել, դու ասացիր, որ լավագույն հիշողություններն առջևում են, որ ապագայի ամեն մի հնարավոր իրադարձություն մի հրաշալի հիշողության առիթ է: Բայց դու չգիտեիր, որ

իրադարձությունները հենց էնպես հիշողություն չեն դառնում, դրանք օծանելիքի պես են, մարմնի վրա երկար մնալով դառնում են քո բնական բույրը, այն, որը բնությամբ է քեզ տրված: Հիշողությունը այդպես դառնում է բնության նման սովորական ու նույնքան հրաշալի...

Մենք երջանիկ ենք մեր փոքրիկ տանը: Այն շքեղ չէ և մեր երազած բուխարին էլ չունի, բայց երբ մենք միասին ենք այնտեղ, անգամ մութն է անկարևոր դառնում: Սա այն սահմանն է, որը անցնել է պետք չկորցնելով այն ինչ ունենք, իսկ մենք այնքան շատ բան ունենք, որ մեկ-մեկ վախենում եմ անվերջ ճանապարհներին անցնող մեր կյանքում ինչ-որ բան կորցնեմ դրանցից, ասենք այն ակնոցների նման, որը կորավ հերթական տունը տեղափոխվելիս: Թեև հոգևոր արժեքները ակնոցների տուփի նման չեն կարող կորչել, բայց եթե տուփը կարող ես ինչ-որ տեղ գտնել, ապա հոգևոր արժեքի կորուստը անվերադարձ է:

Ես երբեք չեմ երազել քեզ ցույց տալ այն վայրերը, որտեղ ես մեծացել եմ, չեմ ձգտել պատմել քեզ պատմություններ, որոնք մեկ-մեկ հիշում եմ թաքուն: Ես քեզ հետ փոխել եմ ամեն ինչ և նորն ինձ դուր է գալիս: Ինձ դուր է գալիս այն ամենն ինչ դու սովորեցրել ես ինձ ինքդ էլ չկասկածելով դրա մասին:

Կա մի տեղ մոլորակի վրա, որտեղ ես ինձ այնքան լավ եմ զգում, որքան օվկիանոսի ափին: Այնտեղ շատ մեծ ու ծեր ծառեր կան: Այդ ծառերը շատ վաղուց են այնտեղ, դրանք աճել են Մեծ ջրհեղեղից անմիջապես հետո: Ես այդ ծառերի ստվերներում եմ մեծացել և չեմ կարող երբեք  կտրվել դրանցից: Դու էլ քո հարազատ ստվերներն ունես, որոնք ուզում էիր մի օր ցույց տալ ինձ, բայց ես չհասկացա: Ես արդեն այն տարիքում չեմ, որ այդպես ամուր կապվեմ օտար հիշողությունների: Թեև դու օտար չես ինձ, բայց ուրիշների հուշերը, երբեք մերը չեն դառնում, որքան էլ դրանք հրաշալի լինեն:

Այսպես, մի ամբողջ գիշեր ես փորձում եմ հասկանալ քեզ, իսկ դու այնքան խորն ես քնում և երևի երազներ ես տեսնում, իսկ երազներում մենք իսկական ենք, այնքան, որքան նույնիսկ ինքներս մեզ չի հայտնի:

Քո թողած հետքերը ես հաշվում եմ հերթով, ոչինչ բաց չթողնելու համար... գիշերը միակ ժամանակն է, երբ ես մի քիչ առաջվանն եմ, այնպիսին, ինչպիսին դու սիրեցիր ինձ...  

Անի Մաղաքյան   ՏՊԱԳՐՎԵԼ Է TV ԱԼԻՔ ՇԱԲԱԹԱԹԵՐԹՈՒՄ