Ոչինչ ես չեմ կորցնի...

Չէ, Դու չես հասկանում, թե ինչպես են մաշկի տակից հանում մի ամբոջ կյանք ու նվիրում անորոշությանը... Պարզը միապաղաղ է, անորոշության մեջ անակնկալ կա, սպասում, հույս... Դու չես հասկանում, թե որքան բարդ է անկեղծությունը, երբ էլ բռնվելու տեղ չկա, երբ արդեն թռչում ես... Ոչինչ ես չեմ կորցնի՝ օրը, սպասումը... Դու տարածվում ես ինձանում մառախուղի նման և երբ դու կաս, ոչինչ այլևս չի երևում, երբ ցրվում ես տարածության մեջ, բացվում է հին տեսարանը՝ միօրինակ և ես չգիտեմ, որն է ավելի լավ...չէ, դու չգիտես որքան դժվար է անկեղծանալը, երբ ամեն բառդ մեղք է, երբ հեռանում ես սկզբունքներիցդ, երբ փոխվում ես ընդմիշտ... դու չգիտես, թե ինչպես եմ ես ողջ մեղքը իմ մուսերին տանում, ինչպես եմ մենակ մնում ամեն անգամ քո գնալու հետո... դու ինչ-որ տեղ գարեջուր ես խմում ընկերներիդ հետ, զրուցում ապագայից, ֆուտբոլից, մեքենաներից, ես գուշակում եմ միայն քո մտքերը, երկատվում եմ ու շփվում ինքս ինձ հետ, խոսում, ապագայից, ֆիլմերից, կյանքից, որը երբեք չեմ ունենա... Դու չես հասկանում, որ չասված բառերը ծանրանում են ու ցած քաշում, մտքերդ էլ բաց չեն թողնում... մեղք չգործած, բայց կործանման կողքին հնազանդ քայլող ոտնաձայնը կխլանա հենց այն պահին, երբ չասվածը հատ-հատ խաղաքարտերի նման դրվի սեղանին...  

Անի Մաղաքյան