Ուղղակի աչքերիդ մեջ նայել էր պետք: Դու սպանել, Խեղդել էիր մի թանկ բան` հանուն ինչ-որ անհասկանալի ու կեղծ արժեքի: Տառապե՞լ էիր: Իսկ դու փորձիր հասկանալ, ես ի՞նչ անեի:Այն երեկո էլ, երբ ինձ էիր փորձում, ես հավատացի, տանջվեցի ու մի գեղեցիկ բան իմ միջից ջնջեցի: Ստախոս: Այս անգամ հայտնվեցիր ասպասելի: Տխուր էիր, թեև բառերի ու անբնական կիսաժպիտիդ տակ փորձում էիր թաքցնել այն: Իմ բառերն էլ կցկտուր էին, որովհետև շատ էի ուզում անտարբեր երևալ: Մի ժամանակ դժգոհում էիր անժպիտ դեմքերից, իսկ իմ ժպիտն անպատասխան թողեցիր: Ես աչքերիդ մեջ պատասխան էի փնտրում, ուզում էի հասկանալ, բայց դրանք այնքան սառն էին ու տխուր: խուսափում էիր աչքերիս նայել: Ախր դու սպանել էիր այն թանկ բանը, որ գտել էիր:
Զանի Հարոյան
Комментариев нет:
Отправить комментарий