Խոստնու՞մ
ես մի օր գրկել մեջքս ու հիշեցել, որ ես կին եմ վաղուց սառած երակներով իմ մեջ... վաղուց
հանգած կրակներով... ներսից վաղուց մեռած...
Երբ հիշեցնես,
որ ապրել կա էս գրողի տարածում, կհասկանամ որ մեռնել կար ավելի խորը մի տեղ... տարածքում....
տարածքում սրտիս տարածություն է որում կորցրել եմ քեզ չունենալով... չունենալով անգամ
հոգեպես...հոգուս մեջ.... էլ ուր մնաց, թե գրկիս մեջ ունենալով հագենայի...
Խոստանու՞մ
ես ժպտալ մի օր այտափոսերիս նայելով ու հիշեցնել, որ ծխելը չէր սազում ինձ մի ժամանակ...
մի ժամանակ մատներիս տակ սառած շոյանքներում... Ու օրերում ժամանակից առաջ ընկած...
ընկած գետնին... գետի տարած... ուրիշ ոչինչ ինձ չբերած...
Ձայնդ ականջներիս
մեջ...հայացքդ շուրթերիս տակ` բառանման... բայց չդարձած բառ... չհորինած տող... որ
նախ ապրել էր պետք հանդիպման մեջ չկայացած... չկայացած բայց հազար անգամ երազ տեսած...անքնություն
դարձած երազներում....
Խոստանու՞մ
ես ինձ հիշեցնել, որ ես օր չէի` դար էի... հավերժ էի... հավերժութան նման անկանխատեսելի
ու հավերժի նման ցանկալի.... ցանկալի է, որ հիշեցնես...
Խոստանու՞մ
ես մոռանալ քեզ ալիքներում իմ մազերի ու հիշեցնել, որ ես ափ չէի` ծով էի... ալիքներով
անսանձ... մայրամուտով սիրուն.... սիրուն գիշերներով մազերիս մեջ...
Երբ հիշեցնես,
որ ժամանակ չկա էս գրողի տարածում, կհասկանամ, որ իմ վերջին սերն ես... վերջին թրթիռը...
թիթեռը հոգուս մեջ... գայլագույն....
Խոստանու՞մ
ես վերջին տողս լինել անքուն... թե՞ փակվում են աչքերդ կամաց....
Անի Մաղաքյան
Комментариев нет:
Отправить комментарий