Եթե դու մի օր դադարես կարդալ, Ես էլ երբեք չեմ գրի… Այլևս չի լինի աշխարհի վրա քո մասին ոչ մի տող… Կլինի Շեքսպիրը, Լորկան… մարդիկ կկարդան Կորտասար, Կկարդան Եսենին…Հերման Հեսսե… Ես անսահման կսիրեմ Սահյան, Հեմենգուեյ… բայց էլ երբեք չեմ գրի… …եթե դու մի օր դադարես կարդալ…

Поиск по этому блогу

суббота, 17 сентября 2016 г.

Իրավիճակին երրորդ մարդու հայացքով նայիր

Զրուցեց Անի Մաղաքյանը
Լուսանկարները` Մառամ Ավայի


Շուշաննայի հետ հանդիպեցինք մարդաշատ սրճարանում: Ժպտադեմ հայացքների պակաս չէինք զգում, բայց զրույցը ստիպեց չնկատել թե ինչ է կատարվում մեր շուրջ: Արագ և շտապելով խոսելը նրա սովորությունն է, բայց դա անկեղծությանը չի խանգարում: Բարություն  ու ազնվություն կա նրա ձայնի մեջ, իսկ ամենահաճախ արտահայտվող էմոցիան` հոնքերը վեր բարձրացնելով կամակոր ժպիտն է:
Ա.Մ. Էմոցիոնալ մարդ ես:
Շ.Թ. ինձ թվում է ես չափի մեջ էմոցիոնալ եմ, բայց եթե հիշեմ մտերիմներիս, ընկերներիս կարծիքը` ասում են որ էմոցիոնալ չեմ, անգամ կարծիք կա, որ սառնասիրտ եմ, բայց ես համարում եմ, որ ուղղակի այնքան էլ էմոցիոնալ չեմ..
Ա.Մ. Փաստորեն շատ լավատես ես:
Շ.Թ. Այո, այդպես է: Կարծում եմ իմ լավատեսության հետ փոխկապակցված է նաև այն, որ ես հաջողակ մարդ եմ:
Ա.Մ. Քեզ հետ շփվող մարդիկ գտնում են, որ սառնասիրտ ես որովհետև  այդպես էս արտաքնապես ցույց տալիս,թե իսկապես էդպիսին ես:
Շ.Թ. Երբեք միանգամից սառը չեմ մարդու հետ: Բայց եթե ինչ-որ բան շփման ընթացքում այն չէ, իմ վերաբերմունքից անմիջապես զգացվում է դա: Ես դառնում եմ անտարբեր, իսկ դա որպես կանոն մարդիկ երբեք իրենց արարքներին չեն վերագրում, հեշտ է ասել, որ Շուշաննան սառնասիրտ է, քան ընդունել, որ իրենք ինչ-որ հարցում սխալ էին:
Ա.Մ. Որ էմոցիան չես կարող վերահսկել, զսպել:
Շ.Թ. Երբեմն չեմ կարողանում լռել անտեղի քննադատություն լսելիս, երբ անգամ խոսքը իմ մասին չէ: Կարող եմ համբերատար լսել, բայց վերջում ուզում եմ ինչ-որ բան բացատրել, այլ տեսակետ տեղ հասցնել: Երբեք չեմ պարտադրում իմ կարծիքը, բայց չեմ սիրում, երբ դիմացինդ պատրաստ չէ իրավիճակին երրորդ մարդու հայացքով նայել: Նման դեպքերում հնարավոր է կորցնեմ համբերությունս, լսելու ունակությունս էլ մի կողմ դնեմ ու ես էլ իմը ասեմ: Թեև սառը ուղեղով մտածելուց հետո հասկանում եմ, որ լռելը գրեթե միշտ ավելի լավ է, անգամ եթե շատ բարկացած ես:
Ա.Մ. Իսկ այդ բարկացած պահին կարողանում ես վերահսկել խոսքերդ?
Շ.Թ. Ես հիմնականում փորձում եմ իմ տեսակետը հայտնել օրինակների միջոցով: Ընկերներս ասում են, որ ես կարող եմ երկար համբերել, բայց հանկարծ էնպիսի կոպիտ օրինակով բացատրել ամեն ինչ, որ անգամ վիրավորական լինի: Դա երևի վերջին կաթիլն է, վերջին հույսը, որ զրուցակիցս տեսակետս կարող է ընդունվել: Բայց եթե դրանից հետո էլ ամենքս մեր կարծիքին ենք մնում, էլ չեմ համառում: Թեև հետո կարող եմ զղջալ որ կոպիտ եմ խոսել:
Ա.Մ. Հիշաչար ես?
Շ.Թ. Չեմ մոռանում ինձ արված վատությունը, բայց հակարհարված երբեք չեմ հասցնի, պարզապես կդադարեմ շփվել:
Ա.Մ. Մանկավարժական համալսարան ընդունվելու հետ միաժամանակ սկսեցիր խաղալ Դժվար ապրուստ հեռուստասերիալում: Դա առաջին նախագիծդ էր, դժվար չէր համատեղել դասերն ու նկարահանումները?
Շ.Թ. Խնդրներ իհարկե կային, որովհետև նախագիծը տևեց երկու տարի, բացակաների պատճառով հաճախ խնդիրներ էին առաջանում: Երկրորդ կուրսում երբ արդեն վստահ էի ընտրածս մասնագիտության մեջ հանձնեցի մի քանի հավելյալ քննություն ու ընդունվեցի Թատերական ինստիտուտ ` մասնագիտական կրթություն ստանալու համար: Արդեն ընդունվել եմ Գիտությունների ակադեմիա` հոգեբանության ֆակուլտետ` մագիստրոսի որակավորում ստանալու համար և  բացակաների հետ կապված նույն խնդիրն էլ հիմա ունեմ:
Ա.Մ. Առաջին նախագծից հետո տարիներ են անցել, ինչն է փոխվել քո մեջ աշխատանքի հանդեպ վերաբերումնքիդ, մարդկանց հետ շփման առումերով:
Շ.Թ. Կարծում եմ մարդ անընդհատ այդ փոփոխությունների մեջ է: Ես նայում եմ իմ մասնակությամբ նախագծերի տարբեր եթերաշրջաններ և ակնհայտ փոփոխություն եմ զգում, այն ինչ ես տեսնում եմ` կապված իմ ներքին փոփոխությունների հետ, գուցե շատ հեռուստադիտողներ չեն նկատում, բայց ես գտեմ, որ իմ կերպարները տարբերվում են նաև նրանով, թե ես ինձանից ինչ եմ դրել դրանց մեջ և որի ժամանակ ինչ աշխարհայացք, բնավորություն կամ վերաբերմունք եմ ունեցել շրջապատին: 

Ա.Մ. Որքանով էր հեշտ հարմարվելը նոր միջավայրին, աշխատանքին:
Շ.Թ. Ես դաշտ մտա շատ անսպասելի, հնարավորություն և ժամանակ չկար ուսումնասիրելու թե ինչ է իրենից ներկայացնում այն աշխարհը որում հայտվեցի: Ամենօրյա իմ նկարահանումներից ես ինչ-որ բան չէի հասկանում` հարմարվում էի, չէի հարմարվում` նեղվում էի: Հիմա ես գոնե գիտեմ թե ինչ եմ անում: Շատերը մտածում էին, որ ես երկար չեմ դիմանա այս բնագավառում: Բայց ես կարողացա ադապտացվել, սովորել, ինչ-որ հարցերում ինքնավստահություն ձեռք բերեցի և քանի որ աշխատանքս սիրելով եմ անում նաև ընթացքում նոր բաներ եմ սովորում:
Ա.Մ. Քո երկու կերպարներին` Էլեն և Անի, շատ են համեմատում: Մի զրույցի ժամանակ ասացիր, որ Էլենը շատ էր լացում, Անիին փորձում ես ավելի ուժեղ ներկայացնել, ավելի կայացած: Դա կարելի է նաև քո բնավորության կամ աշխարհայացքի փոփոխություններին վերագրել?
Շ.Թ. Առաջին նախագծի ժամանակ անում էի այն ինչ գրվում էր սցենարիստի կողմից և ինչ պահանջում էր ռեժիսյորը: Հիմա փորձում եմ Անիին իմ ձևով ներկայացնել, այնպես ինչպիսին ես եմ զգում այդ կերպարը: Ժամանակի ընթացքում հասկացա, որ թմային աշխատանքի մեջ կարևոր է նաև սեփական ցանկությունները հաշվի առնել: Իմ առաջ խնդիր է դրված գործս լավ անել` այնպես, որ հեռուստադիտողը հավատա ինձ, իսկ եթե գրված է, բայց ես դա չեմ զգում չեմ, կարող անկեղծ խաղալ:
Ա.Մ. Իսկ բացասական կերպար կարող ես անկեղծ խաղալ?
Շ.Թ. Ինձ թվում է, ես այդ դեպքում էլ ինքս իմ բացասական գծերից և արդնե ունեցած որոշակի փորձից ինչ-որ բան կունենամ կերպարին տալու: Յուրաքանչյուր տարիքում տարբեր է: Ես հիմա էլ չեմ կարող խաղալ Էլեն, այս պահին ինձ ավելի մոտ է Անիի կերպարը` ավելի կայացած և ուժեղ բնավորությամբ:
Ա.Մ.  Ինչպես է հնարավոր աշխատանքի բերումով մեկ տարի շարունակ, կամ ավելի երակար ժամանակահատվածում սեր խոստովանել և սեր խաղալ մեկի հետ և չսիրահարվել նրան:
Շ.Թ. Ես հատուկ ոչինչ չեմ անում դրա համար: Հատուկ ջանքեր չեմ գործադրում, որ չսիրահարվեմ խաղընկերներիս, թեև նրանք բոլորն էլ համակրելի տղաներ են: Երևի աշխատանքի ընթացքին գիտակցաբար եմ մոտենում: Կարծում եմ, եթե սիրահարվելու լինեմ, զգամ որ ինքը հենց այն միակն է, արդեն աշխատանքն էլ չի խանգարի: Համենայնդեպս միչև հիմա նման բան չի եղել ինձ հետ:
Ա.Մ. Ամեն անգամ նախապես ես իմացել, թե ովքեր են խաղընկերներդ?
Շ.Թ. Առաջին նախագծի ժամանակ նախապես չգիտեի: Բայց հետո արդեն անպայման ուզում էի իմանալ: Պետք է որոշակի համակրանք ունենաս խաղընկերոջդ նկատմամբ, որպեսզի կարողանաս ճիշտ զգացմուքներ փոխանցել: Հատկապես, երբ պետք է անես այնպես, որ հեռուստադիտողը ոչ մի կասկած չունենա, որ դուք սիրում եք իրար, միաժամանակ չանցնես սահմանները, որոնք դու ինքդ ես գծել քեզ համար, երբ պետքա է այդ սերը փոխանցես հայացքով, ժեստերով, աչքերով:
Ա.Մ. Նկարահանման հրապարակում ես թողնում կերպարի էմոցիաները, ապրումները? թե դեռ երկար ժամանակ այդ էմոցիաները քեզ հետ են մնում:
Շ.Թ. Եթե պատրաստվում ենք էմոցիոանալ տեսարանի, ես նկարահանման հրապարակ եմ մտնում արդեն լարված, տրամադրված այդ տեսարանին: Փորձում եմ մեկուսանալ: Չեմ սիրում, երբ այդ պահերին կողքից ծիծաղում են, խոսում են, դա շեղում է ինձ, որովհետև ես այդ պահին պատրաստվում եմ հուզականության մեծ չափաքանակ հաղորդել մարդկանց, ովքեր ինձանից շատ հեռու հետևելու են դրան և հուզվեն ինձ, կիսեն կերպարի ապրումները: Նկարահանումներից հետո որքան էլ տպավորությունները մնան, միևնույնն է փորձում եմ կարճ ժամանակում վերդառնալ իմ սովորական վիճակին:

Ա.Մ. Մեզ հայտնի կերպարներից, որը կցանկանայիր մարմնավորել: Որի էմոցիաները կցանկանայիր հաղորդել:

Շ.Թ. Չեմ կարող կոնկրետ կերպար ասել, չեմ սիրում, որ սկսում ենա սոցացնել քեզ քո սիրելի դերասանի կամ կերպարի հետ, խոսել այն մասին, որդ ու ուզում ես ձգտել նրան նմանվել: 

Տպագրվել է TVալիք շաբաթաթերթում

Комментариев нет:

Отправить комментарий