Եվ մութ գիշերը կորցրեց իրեն,
փակեց աչքերդ ու քեզ ինձ տվեց,
ասես չէր եղել անցյալը ամբողջ
և պատմությունը մեր չէր հորինվել,
ասես դու այնքան հեռու չես եղել,
որ ես
կորցնեմ ինքս ինձ գիշերում,
և քո համբույրից չեն ուշաթափվել
լուսաբացները իմ մութ աչքերում...
Ես քեզ շատ վաղուց չէի նկարել,
չէր հպվել անգամ հայացքս սրտիդ,
բայց մութ գիշերը կորցրեց իրեն,
երբ հավատացի քո վերադարձին...
Քո ձայնը զնգաց լապտերների մեջ
Երբ քայլում էի մայթերով ծանոթ
Քո դիմագիծը հետևում էր ինձ
Ամեն անցորդի սառը հայացքով
Քաղաքը ծանոթ ինձ չճանաչեց
Շատ էի ուրիշ այս անգամ, օտար
Բարեկամներ ենք`շշնջաց քամին
Դե ավելի ճիշտ`քո ձայնով ասաց...
Հետո քո ձայնը ինձ տուն ուղեկցեց
Գիշեր էր արդեն անքուն, ամայի
Եվ մութ գիշերը կորցրեց իրեն,
Երբ ես խավարում ձայնդ կորցրի...
01.09.2014 Անի Մաղաքյան
Комментариев нет:
Отправить комментарий