Ես գիտեմ, որ դժվար է... բայց ոչինչ առաջվանը չի լինի... մենք փոխվում ենք մեր մտքերի հետ, բայց ե՞րբ են փոխվում մեր մտքերը... այդ ի՞նչ տագնապ է ապրում քո սրտում, որ չես կարող ասել ու չես կարող կիսել նույնիսկ ինձ հետ... չէ որ գիտեմ ես քեզ այնքան, որքան չի ճանաչում բնությունը անգամ... քո բոլոր վախերը ես զգացել եմ մի օր... վախն է ամենից ուժեղ կապում մարդկանց... հիմա ու՞ր կորչենք մեր այսքան ուժեղ կապվածությունից... երբ դու կորչում ես տեսադաշտից դանդաղ ու անխոս հեռանում, ես ինչպես միշտ համակերպվում եմ տարածությանը... ես մեր միջի ուժեղն եմ... ես կին եմ ամբողջովին... ոտքից գլուխ... գուցե տգեղ դեմքով և հայացքով սառը...բայց քոնն եմ ես, քոնը... ոչինչ դա չի փոխի...
Անխուսափելի բաներ շատ կան... անխուսափելի է մեզ
հետապնդող մենակությունը...և քո կորուստը, որ թաքցնում ես նույնիսկ ինձանից, բայց
չէ որ ես գիտեմ քեզ այնքան, որքան չի ճանաչում անգամ ծուխը քո սենյակի...
Դու իմն ես, իմը... ոչինչ դա չի փոխի...
Անի Մաղաքյան
Комментариев нет:
Отправить комментарий