Փեթակ

Ես ապրում եմ երկհարկանի տան առաջին հարկում, որը կիսով չափ գետնի տակ է: Դա հայրական տունս է, որից ինձ բաժին հասան մանկությանս ժամանակ որպես նկուղ օգտագործվող այդ խոնավ 2 սենյակները: Դրանցից մեկում մայրս մեղր էր պահում և սեզոնին քամում էր մեղրը հենց այդտեղ, դրանից է, որ մինչև հիմա այդ սենյակից մեղրի հոտ է գալիս: Պատերն էլ մեղրի գույն են : Դա իմ հյուրասենյակն է:

Մյուսում մայրս պահում էր ձմռան համար ողջ տարին հավաքած պաշարը:

Երբ տեղափոխվեցի այդտեղ ապրելու, մաքրելիս դարակների խորքերից դեռ կոմպոտի ու մուրաբաների բանկաներ էի գտնում, որոնք դեռ մի ողջ ձմեռ ինձ պետք է պահեին:

Երկրորդ սենյակը ինձ ծառայում է, որպես խոհանոց ու ճաշասենյակ: Ես քնում եմ հյուրասենյակում: Անկյունում մի հարմարավետ բազմոց ունեմ, հիշում եմ` ասես երեկ լիներ, թե ինչպես էին ծնողներս ուրախացել, երբ առաջին անգամ այն տուն բերեցին:

Երբ որոշեցի առանձնանալ, եղբորս կինը այն մեծահոգաբար ինձ նվիրեց ու ասաց ` միևնույնն է մեզ խանգարում է: Ինձ համար դա մեծ նվեր էր. դրա վրա էլ քնում եմ: Հայրս երեկոյան նստում էր վրան ու ծխում: Ես մինչև հիմա էլ զգում եմ նրա ծխախոտի հոտը, երբ նստում եմ բազմոցին և երբ լուռ է ամեն ինչ:

Հյուրասենյակիս մեղրահոտ պատերը դատարկ են ` ոչ թե որովհետև կախելու ոչինչ չունեմ, այլ պարզապես չեմ ուզում որևէ այլ, օտար իր գողանա այն բույրն ու գույնը, որ իրենց մեջ ունեն պատերը:

Մենակությանս համակերպված ու պատճառն այդպես էլ ինձ համար չպարզած վատնում եմ օրերս ու հիշում այն տղային, որի հետ երևի պետք է երջանիկ լինեի մինչ խոր ծերություն, բայց չեղա , որովհետև չգիտեի , որ լինում է երջանկություն մինչև խոր ծերություն ու չգիտեի, որ լինում է անվերջ մենակություն` անբուժելի պատերի նման:

Ու այն երեխաները, որ չլցրեցին իմ տունն աղմուկով շարունակ երազում են այցելում ինձ ու հիշեցնում, որ չկան:

Ես աշխատում եմ մանկապարտեզում: Խոհարարի օգնական եմ, բացի փոքրիկ , ամեն ինչին բավարարող աշխատավարձից, ամեն օր մեկ հաց եմ ստանում:

Ինձ հերիքում է, նույնիսկ շաբաթվա վերջում տանս շրջակայքում թափառող շների համար հաց եմ ունենում: Նրանք հինգն են: Ամեն կիրակի գալիս են մոտենում փոքրիկ ծաղկանոցիս ցանկապատին ու սպասում մինչև տեսնեմ իրենց, հաց տամ: Եվ այսպես` կիրակիներս լցվում են բարեկամությամբ, իսկ մնացած օրերը, սառն են, անիմաստ: Եվ երևի դա է պատճառը, որ չեմ կարողանում մտքիցս հանել այն տղային, ում հետ այդպես էլ չերջանկացա: Այն հեռավոր, թվում էր` ոչնչով աչքի չընկնող օրերին, նա համոզում էր ինձ թողնել ամեն ինչ ու մեկնել, երջանկանալ միասին ու վայելել այդ երջանկությունը մինչ խոր ծերություն: Ես չէի կարող. հիվանդ էր մայրս, չէի կարող թողնել,անհնար էր: Նա մեկնեց առանց ինձ, իսկ վերջին հանդիպման ժամանակ ասաց.

-Առանց քեզ մեկնում եմ պարզապես, ոչ դեպի երջանկություն… մի բան գիտեմ հաստատ, ամենքը կգտնեն իրենց տեղը` եղբայրդ, քույրդ, հարևաններդ ու… բոլորը, անգամ մայրդ…անտեր ու մենակ կմնանք ողջ աշխարհում միայն ես ու դու:

Ես ոչինչ չասացի, փախա տուն ու լաց եղա 2 օր ու 2 գիշեր: Նրա ասածներն իրականացան ավելի շուտ, քան պատկերացնում էի. մայրս 3 օր անց մահացավ: Եվ հենց այդ պահից սկսվեց իմ անտերությունը: Սկսվեց այն մենակությունը, որի մասին անգամ հեռու-մոտավոր պատկերացում չունեի: Եվ գտան բոլորն իրենց տեղը…

Ես մշակում եմ փոքրիկ ծաղկանոցս: Երկու մարգ վայրի մեխակ է, էլի մի քանի տեսակի ծաղիկներ և պատի տակ աճող, մորս հիշեցնող սպիտակ վարդի մի փոքրիկ թուփ: Այն շատ փոքր է մնացել և ծաղկում է 3 տարին մեկ: Ծաղիկներն էլ նեղանալ գիտեն. մորս մահից հետո նեղացավ սպիտակ վարդի թուփն ու էլ չմեծացավ: Որքան զրուցում եմ հետը, շոյում, ջրում, միևնույնն է չի աճում էլ: Հյուրասենյակումս դեռ 2 տարի առաջվա ծաղկած վարդերն են ` երեք հատ: Այս տարի պետք է որ ծաղկի:

Երբ թարմ ծաղիկներ եմ դնում սենյակում, մեղրի հոտը նահանջում է, և հյուրասենյակիցս իսկական փեթակի հոտ է գալիս: Նման օրերին տանս ամեն ինչ թարմ է, ու անկախ ինձնից մեղուների բզզոց եմ լսում, ինչպես այն ժամանակ, երբ մայրս հերթով բացում էր փեթակներն ու ստուգում, թե որ մեղրամոմե շրջանակն է լիքը: Մեղուները հավաքվում էին անհանգստությամբ, շրջապատում էին մորս ու անսովոր աղմկում: Եվ հիմա, երբ ես դաշտային ծաղիկներ եմ գնում մանկապարտեզին մոտ փողոցի անկյունում ծաղիկներ վաճառող ծերուկից, և երբ հյուրասենյակս ու խոհանոցս լցվում են այդ ծաղիկների բույրով, բաց պատուհաններից ներս են լցվում մեղուներն ու բզզալով նստում ծաղիկների վրա:

Այդ ժամանակ ես 30 տարով հետ եմ գնում: Հասնում եմ մինչև թվում էր` ոչնչով աչքի չընկնող օրերին, երբ ես անբուժելի երջանիկ էի, բայց չգիտեի այդ մասին…

Անի Մաղաքյան